جان وایس از دانشکده پزشکی سارلند در هامبورگ آلمان و همکارانش با مطالعه روی 3 داوطلب که 2 نفر از آنها از یک خانواده و هر 3 به شکل مادرزادی دچار بی‌حسی نسبت به درد بودند، این حقیقت را کشف کردند که این افراد فاقد حس بویایی نیز هستند.
این 3 نفر که دید خوب و شنوایی طبیعی داشتند، هرگز از نقص در حس بویایی شکایتی نکرده بودند اما آزمون‌های انجام شده با استفاده از رایحه‌های گوناگون نشان می‌دادند در میان افراد خانواده‌شان تنها کسانی هستند که حس بویایی ندارند. آنها در برابر پنبه آغشته به سرکه بالزامیک، عطرها، رایحه پرتقال و قهوه هیچ عکس‌العملی از خود نشان ندادند. در حالی که خانواده این افراد و دیگر داوطلبانی که دارای احساس درد بودند، توانستند بوها و رایحه‌های گوناگون را به خوبی از یکدیگر تفکیک کنند.
وایس و همکارانش پیش از این می‌دانستند افراد فاقد احساس درد در یکی از کانال‌های یون سدیم که Nav1.7 نامیده می‌شود و در غشای عقده‌های عصبی که بخشی از دستگاه عصبی خودکار به‌شمار می‌روند، قرار گرفته، نقص دارند؛ اما نمی‌توانستند ارتباط میان این نقص و فقدان حس بویایی را درک کنند. آنها در خلال جراحی‌های گوناگون به بررسی عصب‌های بویایی موجود در بینی افراد سالم پرداختند و دریافتند کانال‌های Nav1.7 در غشای سلولی سلول‌های عصبی این منطقه وظیفه انتقال پیام‌های عصبی را به عهده دارند.
وایس و همکارانش موش‌های آزمایشگاهی را پرورش دادند که فاقد کانال Nav1.7 در سلول‌های عصبی وابسته به حس بویایی‌شان بودند. مطالعه روی این موش‌ها نشان می‌داد سلول‌های عصبی آنها پیام‌های دریافت بو را ایجاد می‌کنند اما راهی ارتباطی برای مخابره این پیام‌ها به سلول‌های عصبی مجاور وجود نخواهد داشت.
مطالعه رفتار این موش‌های فاقد کانال عصبی Nav1.7 در بخش بویایی نشان می‌داد آنها در برابر رایحه انواع غذاها مانند خمیر بادام زمینی و شیر، همچنین بوی ادرار جنس مخالف عکس‌العملی نشان نمی‌دهند. موش‌های مادری که فاقد این کانال عصبی بودند، زمانی که از فرزندان‌شان جدا می‌شدند نیز نمی‌توانستند آنها را از سایر بچه‌موش‌ها تشخیص دهند. این عدم تشخیص به وضوح از دست دادن حس بویایی را در آنها نشان می‌داد.
نظرات شما عزیزان:
تبادل لینک هوشمند 